[pokus]

Wprawdzie zima w pelni ale warto pomyslec juz o wiosnie i lecie gdy przyjdzie nam wyprawic sie do lasu, na łaki itp. Kleszcze bo o nich mowa sieja podstepna chorobe ktora dotyczy nas wszystkic czyli od malego do duzego:)

Borelioza

Borelioza (choroba z Lyme, krętkowica kleszczowa, łac. borreliosis, ang. Lyme disease, Lyme borreliosis) – wielonarządowa choroba zakaźna wywoływana przez bakterie należące do krętków: Borrelia burgdorferi, Borrelia garinii, Borrelia afzelii, Borrelia japonica, przenoszona na człowieka i niektóre zwierzęta przez kleszcze z rodzaju Ixodes.

Historia

Jako pierwszy rumień wędrujący z ukąszeniem przez kleszcza powiązał Arvid Afzelius w 1909 roku. Neuroboreliozę opisali niezależnie Charles Garin i A. Bujadoux w 1922, a ukąszenia kleszczy z objawami neurologicznymi połączył Alfred Bannwarth w latach 40. W 1975 roku opublikowano opis 12 przypadków zapalenia stawów u dzieci z obszaru Old Lyme w stanie Connecticut, i zasugerowano ich związek ze zmianami skórnymi po ukąszeniach kleszczy. Od tej miejscowości wzięła się nazwa choroby. Willy Burgdorfer w 1982 roku wyizolował z kleszcza Ixodes dammini krętki, które później w uznaniu zasług Burgdorfera nazwano Borrelia burgdorferi. Rok później wykryto swoiste przeciwciała w klasie IgM i IgG przeciwko Borrelia burgdorferi. W Polsce zachorowania na boreliozę z Lyme zaczęto rozpoznawać dopiero pod koniec lat 80.

Etiologia

Rezerwuarem zarazków jest około 300 różnych gatunków ssaków (głównie gryzonie z rodziny nornikowatych i myszowatych; a także wolno żyjące jelenie, sarny, wilki), niektóre gatunki ptaków. Bakterie są przenoszone głównie ze śliną kleszczy z rodzaju Ixodes (w Europie I. ricinus). W zależności od stadium rozwojowego kleszcz staje się nosicielem, zakażając się od swego żywiciela. Kolejne stadia rozwojowe kleszcza zakażają swoich kolejnych żywicieli, powodując utrzymywanie się rezerwuaru zarazków w środowisku. W taki też sposób dochodzi do zakażenia człowieka

Epidemiologia

Jest najczęstszą chorobą odkleszczową. Najwięcej zachorowań na boreliozę notuje się w północno-wschodnich stanach USA, w Europie Środkowej, Skandynawii i Rosji. Są to obszary endemicznego występowania choroby związane z obszarem bytowania kleszczy Ixodes. Z roku na rok liczba rozpoznań się zwiększa. Nie ma pewnych dowodów na występowanie w Australii B. burgdorferi, ani jakichkolwiek innych krętków przenoszonych przez kleszcze, które mogłyby wywoływać lokalne postacie boreliozy[1]. Większość nowych przypadków boreliozy jest notowana między 1 maja a 30 listopada, a 80% przypadków występuje w czerwcu i lipcu, w okresie żerowania mikroskopijnych, trudnych do zauważenia nimf kleszczy. W Polsce rejonami endemicznymi są Białowieża i województwo podlaskie, a także Mazury i Suwalszczyzna.


Patomechanizm

Borelia występuje w organizmie człowieka w kilku formach: krętka, postaci owalnej bez ściany komórkowej (forma L), w formie cysty oraz jako spory ('blebs')[potrzebne źródło]; wszystkie te formy zachowują możliwość wzajemnej transformacji.

Poszczególne formy mają różną wrażliwość na antybiotyki. Np. forma krętka ginie pod wpływem penicylin lub cefalosporyn, podczas gdy forma L ginie pod wpływem makrolidow lub tetracyklin[potrzebne źródło]. Borelia żyje wewnątrzkomórkowo oraz przekracza barierę krew-mózg, co stwarza dodatkowe problemy w czasie leczenia (tylko niektóre antybiotyki penetrują barierę krew-mózg i tylko niektóre działają wewnątrzkomórkowo).

Borelia zwykle usadawia się w tkance łącznej (skóra, ścięgna, ściany naczyń krwionośnych, w tym w naczyniach mózgowych), w mięśniach i w tkance nerwowej (w komórkach glejowych i nerwowych). Borelia jest znajdowana w większych ilościach we wzgórzu (ośrodek mózgowy zawiadywania układem czuciowym i bólem), korzeniach grzbietowych rdzenia kręgowego[2], miazdze zębowej oraz w gałkach ocznych. Zmiany w układzie nerwowym powodowane przez boreliozę są na tyle charakterystyczne, że przez wiele lat występowały jako samodzielna jednostka chorobowa zwana zespołem Bannwartha. W 1948 r. opisał je Bannwarth jako zaczynające się pojawieniem rumienia skórnego, określanego jako ECM - erythema chronicum migrans, do którego sukcesywnie dołączały objawy limfocytarnego zapalenia opon mózgowych, bóle korzonkowe i objawy zapalenia nerwów czaszkowych i obwodowych. Dopiero w 1982 r. Willy Burgdorfer odkrył krętka, nazwanego później na jego cześć Borrelia burgdorferi i wykazał ich związek przyczynowy z zespołem Bannwartha. Z tego powodu zespół Bannwartha klasyfikowany jest jako neuroborelioza. Istnieje hipoteza, że bakteria wytwarza toksynę bakteryjną odpowiedzialną za co najmniej część objawów choroby takich, jak zaburzenia pamięci, bezsenność oraz drętwienia kończyn i języka oraz zaobserwowaną w tej chorobie reakcję Jarischa-Herxheimera[3]. Wprawdzie nie istnieje test wykrywający toksyny bakterii, ale pomimo to odkryto hemolityczną aktywność Borrelia burgdorferi[4], a w DNA Borelii odkryto fragment kodujący odmianę jadu kiełbasianego[5]. Wiadomo również, że ściana komórkowa bakterii zawiera toksyczny lipopolisacharyd oraz peptydoglikan mający własności prozapalne[6].

Borelia nie upośledza metabolizmu białek i nie powoduje widocznego wyniszczenia organizmu (często pacjenci nie wyglądają na chorych), co utrudnia szybkie rozpoznanie.

Objawy kliniczne i przebieg

Nieleczona borelioza przebiega u człowieka w 3 etapach:
Erythema migrans
Rumień wędrujący

* etap infekcji zlokalizowanej:
o erythema migrans - rumień wędrujący - w miejscu ukąszenia przez kleszcza pojawia się rumieniowa zmiana na skórze (często przemieszczająca się obwodowo); występuje nie we wszystkich przypadkach choroby.
o objawy grypopodobne.

* etap infekcji rozproszonej:
o nawracające dolegliwości stawowe,
o objawy podrażnienia lub zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i nerwów obwodowych,
o zapalenie mięśnia sercowego.

* etap infekcji przewlekłej:
o niedowład, porażenie nerwów obwodowych,
o zaburzenia czucia,
o zaburzenia psychiczne,
o zaburzenia pamięci,
o zanikowe zapalenie skóry,
o bóle mięśniowo-stawowe,
o przewlekłe zmęczenie.

Przebieg kliniczny boreliozy może być bardzo zróżnicowany. W przypadku gdy ukąszenie kleszcza zostało przeoczone, a rumień albo nie wystąpił, albo został niezauważony, najczęściej podejrzewa się chorobę w przypadku licznych objawów pochodzących z różnych systemów (układ nerwowy, szkieletowo-mięśniowy, pokarmowy, rozrodczy, wydalniczy, hormonalny) u człowieka uprzednio zdrowego.

Następujące objawy wiąże się z przebiegiem przewlekłej boreliozy:

* gorączka, poty, dreszcze, fale gorąca z nieznanych powodów,
* zmiana masy ciała (przybranie lub utrata),
* zmęczenie (napadowe lub stałe), ociężałość, słaba wytrzymałość fizyczna,
* bezsenność, płytki sen,
* bezdech nocny,
* wypadanie włosów z nieznanych powodów,
* drętwienie kończyn lub tylko palców, budzące ze snu (czasem bardzo zmienne),
* drętwienie języka, zwłaszcza jego czubka lub warg, zaburzenia smaku,
* bóle gardła,
* bóle jąder,
* bóle bioder,
* bóle i kurcze mięśni,
* tiki mięśni twarzy lub innych mięśni,
* bóle głowy, zwykle części potylicznej,
* bóle i obrzmienia stawów, często zmienne i wędrujące,
* sztywność stawów i kręgosłupa szyjnego, trzeszczenie szyi,
* bóle zębów (bez wyraźnych powodów stomatologicznych),
* nieregularność menstruacji z nieznanych powodów,
* nieoczekiwana laktacja, bóle piersi,
* podrażniony pęcherz lub zakłócenie działania pęcherza moczowego,
* utrata sprawności seksualnej lub libido,
* bóle i podrażnienie żołądka,
* refluks żołądkowo-przełykowy,
* zmiana rytmu wypróżnień (zaparcia lub biegunka),
* bóle w klatce piersiowej i w żebrach,
* przeszywające bóle,
* krótki oddech, kaszel, zadyszka,
* skoki pulsu i ciśnienia krwi,
* bloki serca lub inne arytmie (zwykle zmienne i oporne na leczenie), szmery w sercu,
* kardiomiopatia przerostowa,
* kłucia, mrowienie o zmiennym charakterze, utrata czucia jak w polineuropatii, palenie skóry,
* zapalenie nerwu trójdzielnego,
* paraliż twarzy (paraliż Bella),
* zaburzenia widzenia: podwójne rozmyte widzenie, czarne plamy w polu widzenia, nadwrażliwość na światło (zwykle badanie okulistyczne nie wykazuje zmian),
* zaburzenia słuchu: dzwonienie w uszach, bóle uszu, nadwrażliwość na dźwięk,
* nasilona choroba lokomocyjna, zawroty głowy, utrata równowagi,
* zła tolerancja alkoholu i nasilanie się objawów po alkoholu,
* zaburzenia koncentracji i otępienie: trudności w znalezieniu potrzebnego słowa, problemy z rozumieniem tekstu czytanego, wzmożona ilość błędów ortograficznych, trudności w rozumieniu dłuższych zdań lub szybkich dialogów, liczne wypadki 'z nieuwagi', zapominalstwo, luki pamięciowe, dezorientacja, uczucie 'odrealnienia',
* zmiany nastroju, drażliwość, depresja,
* 'parkinsonowskie' drżenia rąk i innych części ciała,
* czterotygodniowa cykliczność symptomów: dwa tygodnie lepiej, dwa tygodnie gorzej,
* nadwrażliwość skóry, bolesność na dotyk,
* idiopatyczne zapalenie prostaty,
* nadwrażliwość na chemikalia i zapachy,
* nietypowe ataki padaczkowe,
* zapalenie wątroby,
* porażenia nerwów obwodowych.

Uwaga: mnogość powyższych objawów sprawia, iż ich występowanie staje się przyczyną wielu błędnych interpretacji. Należy pamiętać, że nie każde zmiany nastroju, szumy uszne czy palenie skóry świadczyć muszą o boreliozie - objawy wymienione powyżej wiążą się z dziesiątkami innych chorób.

Rozpoznanie

Diagnoza jest prosta we wczesnych przypadkach, gdy zostało zauważone ukąszenie kleszcza i jeśli pojawił się charakterystyczny rumień. Ów rumień początkowo może mieć kształt regularnego koła o średnicy od 1cm do 1,5 cm, które później w bardzo długim okresie czasu rozrasta się nawet do kilku centymetrów, po czym blednie od środka i zanika. Diagnostyka przypadków, w których rumień się nie pojawił, a kleszcz pozostał niezauważony jest trudna: 70% pacjentów z potwierdzoną przewlekłą boreliozą nie zauważyło lub nie pamięta ukąszenia kleszcza ani rumienia. Często stosowany w diagnostyce boreliozy test ELISA daje dodatnie wyniki tylko u 10-30% chorych, więc jego przydatność jako testu przesiewowego jest ograniczona. Najpewniejszym sposobem potwierdzenia boreliozy jest badanie za pomocą testu Western-blot w klasach IgG i IgM. Test Western blot wykrywa chorobę u 40-60% chorych. Zdarzają się błędne wyniki testów a jedną z przyczyn jest reakcja krzyżowa na antygeny innych zarazków: wirusa Epsteina-Barr, cytomegalowirusa [7] czy wirusa opryszczki pospolitej [8]. PCR nie jest szeroko stosowany, ponieważ z powodu złej techniki laboratoryjnej daje Fagas Authorityłszywie pozytywne wyniki [9], a przeprowadzone poprawnie z próbkami wzorcowymi wyniki Fagas Authorityłszywie negatywne [10].

Morfologia krwi oraz inne badania dodatkowe w przebiegu boreliozy zazwyczaj nie wykazują odchyleń od norm. Pomocniczo wykonuje się badania płynu mózgowo-rdzeniowego oraz badanie przepływów mózgowych (SPECT)[potrzebne źródło]. Główną rolą badania płynu mózgowo-rdzeniowego jest wykluczenie innych możliwych chorób. Z powodu trudności diagnostycznych istnieje zapewne duża grupa chorych, u których choroba została nierozpoznana. Stosunkowo często pacjenci z boreliozą otrzymują nieprawidłowe rozpoznania takie, jak stwardnienie zanikowe boczne, choroba Parkinsona, stwardnienie rozsiane lub nerwica, tym samym tracąc szansę na wyleczenie, a w najlepszym przypadku opóźnia się właściwe leczenie. Skala nierozpoznanej boreliozy jest nieznana, ale ocenia się, że jest co najmniej dziesięć razy więcej chorych na boreliozę, niż wykazują oficjalne statystyki (z materiałów CDC). Całkowita liczba chorych na boreliozę w Europie lub w Ameryce Północnej zapewne wyrażona winna być w milionach, z czego tylko kilkadziesiąt tysięcy ma postawione prawidłowe rozpoznanie i otrzymuje efektywne leczenie.

Leczenie

Pierwszy i drugi etap infekcji leczy się kilkutygodniową lub kilkumiesięczną terapią antybiotykiem. Zwykle stosuje się penicyliny, cefalosporyny lub tetracykliny. Przewlekłą boreliozę standardowo leczy się 3-4 tygodnie antybiotykiem, a zwykle utrzymujące się po tym okresie objawy choroby określa się mianem zespołu poboreliozowego. Natomiast według lekarzy ILADS (International Lyme and Associated Disease Society) leczenie boreliozy może być bardzo długie, trwać wiele miesięcy, a nawet lat, z uwagi na istnienie form przetrwalnikowych bakterii: spor[potrzebne źródło] i cyst. Spory i cysty umożliwiają bakterii przetrwanie w roztworze antybiotyków i to one odpowiadają za nawroty choroby po zaprzestaniu podawania antybiotyków. Zespół poboreliozowy, wg lekarzy z ILADS, jest kontynuacją choroby, a nie pozostałością po niej, o czym świadczy fakt, że w tkankach pobranych od chorych z zespołem poboreliozowym często stwierdza się obecność krętków. W leczeniu lekarze ILADS czasem stosują kilka leków (np. dwa antybiotyki) jednocześnie.

Jedną z istotnych przyczyn kontrowersji dotyczących leczenia jest brak wiarygodnych testów, dzięki którym byłoby możliwe monitorowanie leczenia i określenie momentu wyleczenia.


Zespół poboreliozowy


Mianem tym określa się szereg objawów utrzymujących się u pacjentów z boreliozą po leczeniu. Według głównego nurtu medycyny krótkie leczenie antybiotykiem zabija wszystkie bakterie, a zespół poboreliozowy spowodowany jest mechanizmami autoimmunologicznymi. Grupa lekarzy zrzeszonych w ILADS (USA) uważa zespół poboreliozowy za kontynuację boreliozy. Według nich bakterie w tej fazie przebywają wewnątrzkomórkowo i nie stymulują układu odpornościowego do produkcji przeciwciał. W związku z tym testy na boreliozę mogą wychodzić ujemnie. W konsekwencji, lekarze głównego nurtu medycyny leczą zespół poboreliozowy aspiryną i innymi lekami przeciwzapalnymi, podczas gdy lekarze ILADS leczą zespół poboreliozowy antybiotykami


Zapobieganie


Zapobieganie boreliozie polega przede wszystkim na unikaniu ukąszenia kleszczy poprzez:

* noszenie odpowiedniego ubioru (koszula z długimi rękawami, długie spodnie, zakryte buty),
* unikanie wypraw w rejony, w których jest dużo kleszczy,
* unikanie chodzenia w wysokiej trawie i krzakach,
* unikanie chodzenia po lesie, łące,
* niesiadanie na zwalonych pniach drzewnych (jest to ulubione miejsce przebywania młodocianych form kleszczy, tzw. nimf),
* stosowanie środków odstraszających kleszcze, zwłaszcza tych zawierających DEET,
* sprawdzanie ciała po pobycie w lesie.

Jeśli znajdziemy kleszcza, należy od razu go usunąć pęsetą lub - jak drzazgę - grubą igłą. Kleszcza trzeba chwycić tuż przy skórze i pociągnąć w górę, a miejsce po ukąszeniu dokładnie przemyć spirytusem. Jeżeli tkwi głęboko, lepiej od razu iść do lekarza. Nie wolno kleszczem kręcić, wyciskać go, smarować benzyną ani tłuszczem, bo w czasie tych zabiegów można rozprzestrzenić bakterie. Usunięcie kleszcza w ciągu pierwszej doby po ukąszeniu wielokrotnie zmniejsza prawdopodobieństwo zarażenia, choć obserwowano rozwinięcie się choroby nawet po kilkuminutowym kontakcie z kleszczem. W ciągu ostatnich kilku lat (pomiędzy 1999 i 2005 rokiem) zapadalność w Polsce zwiększyła się 5-krotnie i dotyczy powierzchni całego kraju, podczas gdy uprzednio najwięcej zakażeń notowano w województwach podlaskim i warmińsko-mazurskim.

W grudniu 1998 Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków dopuściła szczepionkę przeciwko boreliozie (LYMErix) produkcji GlaxoSmithKline opartą na białku powierzchniowym A (OspA) z B. burgdorferi. Setki zaszczepionych zgłosiło autoimmunologiczne skutki uboczne i został wniesiony pozew zbiorowy przeciwko GlaxoSmithKline. Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków oraz Amerykańskie Centrum Kontroli Chorób nie stwierdziło związku między szczepionką a skargami. Spowodowało to spadek sprzedaży i w 2002 GlaxoSmithKline wycofało LYMErix ze sprzedaży w USA. [12]

Trwają badania nad innymi szczepionkami przeciwko boreliozie.

Dodano po 38 sekundach:



Dodano po 20 sekundach:



Dodano po 2 minutach:

zapodaje rowniez strone z filmikiem i innym materialami o tej epidemialnej chorobie....

http://www.borelioza.org/zwiastun.htm

Dodano po 54 sekundach:

[pokus]

Wirusowe zapalenie mózgu - KZM - objawy i przebieg:
Kleszczowe wirusowe zapalenie mózgu, w skrócie KZM, jest chorobą o ostrym, dwufazowym przebiegu, wywoływaną przez wirusa z rodziny Flaviviridae. Jest najgroźniejszą chorobą wirusową przenoszoną przez kleszcze powodującą zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu. U części zakażonych osób choroba może przebiegać łagodnie i tylko badanie krwi może potwierdzić jej obecność. Współczesna medycyna nie zna skutecznego leczenia przyczynowego tej choroby.

W przypadku poważniejszego zakażenia, choroba przebiega dwufazowo. W pierwszym stadium rozwoju choroby (od 4 do17 dni po ukłuciu) występują objawy podobne do grypy: gorączka, złe ogólne samopoczucie, ból głowy, mięśni i stawów, niekiedy nudności i wymioty. Objawy te utrzymują się do 9 dni, po czym, po kilku dniach pozornego wyzdrowienia, pojawia się wysoka gorączka, silne bóle i zawroty głowy, sztywność karku, światłowstręt, zaburzenia świadomości i chwilowa utrata przytomności. Mogą wystąpić drgawki oraz niedowłady i porażenia nerwów. Wówczas zachodzą także zmiany zapalne w płynie mózgowo-rdzeniowym. Są to bardzo groźne objawy drugiej fazy KZM, wymagające natychmiastowej interwencji lekarza i hospitalizacji!
Kleszczowe zapalenie mózgu może mieć bardzo ciężki przebieg. Jeżeli dojdzie do zakażenia ośrodkowego układu nerwowego, nie jest możliwe leczenie przyczynowe, a jedynie łagodzenie objawów. Niejednokrotnie stwierdza się również następstwa pochorobowe, takie jak niedowłady kończyn lub zanik mięśni. W jednym do dwóch procent przypadków, kleszczowe zapalenie mózgu kończy się śmiercią.


Przebieg choroby
Kleszczowe Zapalenie Mózgu


Wirus
Kleszczowe Zapalenie Mózgu

Wirus kleszczowego zapalenia mózgu to flawiwirus należący do rodziny Flaviviridae. Do flawiwirusów należą także inne chorobotwórcze wirusy np: wirus żółtej gorączki, wirus Dengue, wirus gorączki Zachodniego Nilu, czy wirus japońskiego zapalenia mózgu. Ze względu na specyficzną drogę przenoszenia przez zakażone kleszcze lub przez komary wirusy te noszą również nazwę arbowirusów od "arthropod-borne viruses" - wirusy przenoszone przez stawonogi.

Flawiwirusy mają postać sferycznych, zamkniętych w lipidowej otoczce wirusów RNA o średnicy około 50 nm. Wirus KZM zawiera jedynie 3 różne białka strukturalne, to znaczy Białko C (kapsyd), biało M (membranę) oraz Białko E (otoczkę). Białko C jest jedyną komponentą proteinową kapsydu zawierającą skręconą w kierunku dodatnim wstęgę RNA o długości około 11 000 nukleotydów. Wirus ten do swej replikacji wymaga obecności komórki.

Znane są trzy podtypy wirusa KZM. Podtyp europejski, syberyjski i dalekowschodni. Wszystkie podtypy wirusa są blisko spokrewnione pod względem antygenowym oraz filogenetycznym. Podobieństwo sekwencji aminokwasów w białku E odpowiedzialnym za wytwarzanie przeciwciał neutralizujących i indukcje odporności wynosi 96%. Europejski podtyp wirusa jest głównie rozprzestrzeniany przez kleszcza pospolitego Ixodes ricinus, podczas gdy podtyp syberyjski i dalekowschodni jest przenoszony przez kleszcza Ixodes persulcatus.


Kleszczowe zapalenie mózgu (KZM)
Jest chorobą wirusową przenoszoną przez kleszcze. Atakuje ona układ nerwowy i może mieć przebieg od łagodnego po ciężki, prowadząc do trwałych następstw w postaci niedowładów, zaburzeń koncentracji lub depresji. Do zakażenia dochodzi podczas ukłucia przez zakażonego kleszcza lub spożycia niepasteryzowanych produktów mlecznych pochodzących od zakażonych zwierząt. W Europie choroba jest najczęściej przenoszona przez kleszcza pospolitego (Ixodes ricinus). Nie każdy osobnik musi przenosić niebezpieczne wirusy KZM, jednak w niektórych regionach częstość zakażenia kleszczy jest znaczna.

Przebieg i następstwa kleszczowego zapalenia mózgu.
Częstość zachorowań zależy od pory roku i wynika z sezonowej aktywności kleszczy. Ryzyko zakażenia może pojawiać się już w lutym i trwać nieprzerwanie do końca listopada.
Choroba przebiega w dwóch etapach. Pierwszy to faza wiremii, gdy wirus dostaje się i namnaża we krwi. Pacjenci zgłaszają objawy ogólne, podobne do grypy lub przeziębienia. U około 2/3 zakażonych objawy ulegają samoistnemu wycofaniu. U pozostałych, po trwającym od 1 do 20 dni okresie utajenia, następuje druga faza choroby, gdy wirus przedostaje się z krwi do mózgu i dochodzi do zakażenia tkanki mózgowej. Ponownie wzrasta temperatura (na ogół powyżej 39˚C) i pojawiają się typowe objawy: narastające bóle głowy, sztywność karku, zaburzenia świadomości, stan majaczeniowy (dramatyczne, postępujące zaburzenia psychiczne z zaburzeniami świadomości), porażenia nerwów czaszkowych, zaburzenia koordynacji, porażenia kończyn górnych i dolnych. Może wystąpić porażenie mięśni oddechowych. Konieczna jest wtedy intensywna terapia z zastosowaniem respiratora.
Postacie kliniczne KZM:
Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych
Objawia się gorączką, sztywnością karku, światłowstrętem, nudnościami, wymiotami, bez objawów zajęcia ośrodkowego układu nerwowego. Nie stanowi bezpośredniego zagrożenia życia. Zazwyczaj ustępuje bez pozostawiania trwałych następstw.

Zapalenie mózgu (najczęstsza postać)
Rozlany proces zapalny często obejmuje całą tkankę mózgową i przebiega z obrzękiem mózgu i krwawieniem. Najbardziej dotknięte są zwoje podstawy mózgu, co prowadzi do zaburzeń świadomości, śpiączki, porażeń kończyn górnych i/lub dolnych, napadów padaczkowych, drżenia i wzmożonego napięcia mięśniowego (jak w chorobie Parkinsona) oraz do zaburzeń oddechowych, gdy zajęty jest pień mózgu. Śmiertelność wynosi 0.8 do 2%.

Zapalenie rdzenia i korzeni nerwowych (przypominające poliomyelitis)
Zapalenie rdzenia kręgowego i jego korzeni nerwowych prowadzi do porażeń z zanikiem mięśni, silnych dolegliwości bólowych i/lub porażenia połowiczego z utratą kontroli czynności zwieraczy. Śmiertelność sięga 20%.
Poważnymi powikłaniami spoza układu nerwowego są zaburzenia krzepnięcia, które mogą prowadzić do krwawień wewnętrznych i wstrząsu. Może również wystąpić zapalenie wątroby i mięśnia sercowego.

Leczenie
Nie ma przyczynowego leczenia kleszczowego zapalenia mózgu Współczesna medycyna nie zna leku skutecznie eliminującego wirus z organizmu osoby chorej na KZM.


Szczepienia przeciwko kleszczowemu zapaleniu mózgu KZM
Kleszczowe zapalenie mózgu to choroba, przeciw której skutecznie zabezpieczają nas odpowiednie szczepienia. W Programie Szczepień Ochronnych, szczepienie przeciw KZM zalecane jest dla osób przebywających na terenach o nasilonym występowaniu tej choroby, a zwłaszcza:

* osób zatrudnionych przy eksploatacji lasu
* funkcjonariuszy straży pożarnej i granicznej
* wojskowych stacjonujących w rejonach zalesionych
* rolników
* młodzieży, uczestników obozów i kolonii
* turystów

Szczepienie polega na domięśniowym wstrzyknięciu dwóch dawek szczepionki w odstępie 1-3 miesięcy, które zapewniają ochronę na około 1 rok. Trzecią dawkę wstrzykuje się po 9-12 miesiącach po dawce drugiej by przedłużyć ochronę na kolejne 3 lata.

Gdy niezbędne jest szybkie zabezpieczanie lekarz może zastosować przyspieszony schemat szczepienia umożliwiający uzyskanie ochronnego miana przeciwciał już po trzech - czterech tygodniach od pierwszego wstrzyknięcia.
W razie potrzeby długotrwałego podtrzymania odporności szczepienie trzeba powtarzać przyjmując, co 3 lata pojedynczą dawkę przypominającą.

Jak działa szczepienie przeciw KZM?
Prawidłowo przeprowadzone szczepienie wywołuje w organizmie osoby zaszczepionej produkcję swoistych przeciwciał, przeciw wirusowi KZM. Natychmiast po ukłuciu przez zakażonego kleszcza, przeciwciała te zwalczają zakażenie i nie dochodzi do rozprzestrzenienia się wirusa w organizmie.

Odpowiedni czas rozpoczęcia szczepienia
Optymalnym czasem na rozpoczęcie szczepienia podstawowego przeciw KZM jest zimna pora roku, by zapewnić odporność przed początkiem sezonu żerowania kleszczy na wiosnę. Dla osób podróżujących i tych, którzy późno zdecydowali się na szczepienie, lekarz może zalecić przyspieszony schemat szczepienia zaczynający się, na co najmniej 3 tygodnie przed wyjazdem lub wakacjami.

Szczepienia przypominające
By zapewnić długotrwałą ochronę przed kleszczowym zapaleniem mózgu, po przyjęciu szczepienia podstawowego niezbędne są także pojedyncze szczepienia przypominające podawane w odstępach kilkuletnich w zależności od wieku pacjenta i lokalnych zaleceń. O terminach ich podania decyduje lekarz.


Kleszcze raz jeszcze - O tym należy pamiętać!

* Kleszcze to pasożytnicze pajęczaki przenoszące groźne dla człowieka i zwierząt choroby zakaźne: kleszczowe zapalenie mózgu i boreliozę.
* Są aktywne od wczesnej wiosny do późnej jesieni.
* Kleszczowe zapalenie mózgu to choroba, przeciw której brak jest leczenia przyczynowego, ale można jej skutecznie zapobiec stosując szczepienia ochronne.
* Borelioza to przeciwnie: choroba bakteryjna, którą można skutecznie leczyć antybiotykami, ale nie ma przeciw niej szczepionki. W ochronie przed nią może pomóc szybkie usuniecie kleszcza.
* Miejsce po usunięciu kleszcza należy obserwować przez kilka tygodni - powiększające się zaczerwienianie może być objawem boreliozy.
* Podczas wizyty u lekarza, należy wspomnieć o ukąszeniu przez kleszcza. Pozwoli to na postawienie właściwej diagnozy
* objawy nie zawsze są widoczne i należy przeprowadzić badania krwi.
* Nie lekceważ chorób przenoszonych przez kleszcze!

[wietom]

Fajnie opracowane.
Też mnie ta "przyjemność" spotkała.

[pokus]

[wietom]

[yoseph]

a ja moze od siebie podrzuce, - olej kokosowy :}

[KlebekT]

Niestety, ale borelioza to podstępna choroba. Może nie ujawniać się przez parę lat, a później zaatakować niespostrzeżenie. Bardzo dużo ludzi zostaje ukąszonych przez kleszczy i większość myśli, że usunięcie takiego kleszcza zapobiegnie chorobie, a niestety tak nie jest.

[Iksem]

Dlatego warto robić badania, zwłaszcza kiedy chociażby kawałek rumienia się u siebie zobaczyło. Moja mama miała tak i dzięki lekarzom z https://www.doktora.pl/ udało się zatrzymac spustoszenie.